ا- اگر کسانی که پیرو خط امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری هستند، را " نیروهای انقلابی" بنامیم، می توانیم نام کسانی که در مقابل نیروهای انقلابی قرار دارند، را "نیروهای لیبرال" بگذاریم.
2- امروزه در کشورهای مختلف از جمله ایران با نیروهای"لیبرال" روبه رو نیستیم، بلکه با نیروهای "نیولیبرال" سرو کار داریم. ما نیروهای نیولیبرال را به جهت قرابت فکری و سیاسی آنها به نیروهای لیبرال (و ارایه ی آسانتر مطلب به مخاطب) نیروهای لیبرال می نامیم.
3- در ایران، همه ی نیرو هایی که، طی مدت حدود سی سال، در مقابل جریان خط امام خمینی و مقام معظم رهبری قرار گرفته اند(اعم از کارگزاران سازندگی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، حزب مشارکت ایران اسلامی، حزب اعتدال و توسعه، و دیگر گروه های دوم خردادی و جنبش سبزی و دخیل در فتنه ی 1388 و غیره،) نیروهای لیبرال هستند. سیاست های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و اخلاقی نیروی لیبرال همچنانکه از نامش پیداست لیبرالیستی است.
4- هر نیرویی از نیروهای لیبرال که اندکی اهل مطالعه باشد و از مواضع این نیروها دفاع کند، بدون هیچ چون و چرایی می پذیرد که این نیروها، لیبرال هستند و مواضع شان لیبرالیستی است.
5- سازمان مجاهدین(منافقین) خلق، در سال های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی و چند سال بعد از پیروزی انقلاب، خود را یک سازمان اسلامی می نامیدند. اینها مسلمانانی بودند که مارکسیسم را اصل گرفته بودند و می گفتند که مسلمانان واقعی مارکسیست ها هستند و ما هم برای این که مسلمان باشیم باید مارکسیست باشیم. سازمان مجاهدین (منافقین) خلق، در واقع یک سازمان التقاطی بود. برای سازمان مجاهدین خلق، اسلام پوششی بیش نبود. آنها در ظاهر مسلمان و در واقع مارکسیست بودند.
6- نیروهای لیبرال هم مسلمانانی هستند که لیبرالیسم را اصل گرفته اند و می گویند مسلمانان واقعی، لیبرالیست ها هستند و برای این که مسلمان باشیم، باید لیبرالیست باشیم. نیروهای لیبرال در ایران هم، در واقع التقاطی هستند. نیروهای لیبرال در ایران هم، در ظاهر مسلمان و در واقع لیبرالیست هستند.
7- نیروهای لیبرال در ایران دارای طیف های مختلفی هستند. در میان نیروهای لیبرال به لحاظ اعتقادی، از نیروهای صد در صد معتقد به مکتب اسلام داریم تا صد در صد معتقد به مکتب لیبرالیسم، ولی همه ی این نیروها در عرصه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اخلاقی لیبرالیست هستند و چشم و گوش شان متوجه کشورهای لیبرالیستی غرب است.
8- "نیروهای انقلابی" در ایران معتقد به آزادی افراد هستند منتهی در چارچوب عقل و شرع، ولی "نیروهای لیبرال" معتقد به آزادی هستند هر چقدر دلشان بخواهد فقط حق ندارند به آزادی دیگران لطمه نزنند، یعنی افراد آزادند هر کاری بکنند حتی کارهایی که مخالف عقل و شرع باشد، ولی نباید کاری بکنند که به آزادی دیگران لطمه بزنند.
9- "نیروهای انقلابی" در ایران معتقدند که دین اسلام دینی جامع و کامل است و به همه ی حوزه های فردی و اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مربوط می شود، ولی "نیروهای لیبرال" دین را امری فردی یا خصوصی (و محدود به شخص) می دانند، نه مربوط به اجتماع و اقتصاد و سیاست، یعنی معتقدند دین را نباید در حوزه های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی دخالت داد.
10- "نیروهای انقلابی" در ایران مشروعیت حکومت را الهی می دانند یعنی حکومت مشروعیتش را از خدا می گیرد و حاکم باید فقیه منتخب کارشناسان دینی و بر اساس نظر پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) باشد، ولی "نیروهای لیبرال" می گویند مشروعیت حکومت، مردمی است، یعنی اصل نظر مردم است و مردم هرکس را انتخاب کردند او باید حاکم باشد.
11- " نیروهای انقلابی" در ایران، خدا را، محور امور می دانند، ولی "نیروهای لیبرال" انسان را، محور امور می دانند.
12- "نیروهای انقلابی" در ایران معتقدند که غرایز را باید تامین کرد، منتهی انسان باید با اتکاء بر عقل و شرع به اشباع غرایز اهتمام ورزد، ولی "نیروهای لیبرال" معتقدند افراد در پیروی از هوس های شخصی، پوشیدن، خوردن، آشامیدن، اخلاق جنسی، تمسخر، غیبت و غیره آزاد است.
13- "نیروهای انقلابی" در ایران، معتقدند باید به امر به معروف و نهی از منکر به عنوان نظارت عمومی و مسوولیت همگانی نگریسته شود، ولی "نیروهای لیبرال" می گویند نباید دیگران را امر به نیکی ها کرد و از بدی ها بازداشت این کار مخالف آزادی انسان است.
14- "نیروهای انقلابی" در ایران می گویند هم باید به فرد اهمیت داد و هم به جمع، ولی "نیروهای لیبرال" بر اصالت فرد تاکید دارند.
15- "نیروهای انقلابی" در ایران، اجباردر پذیرفتن دین را رد می کنند در عین حال سهل انگاری در امر دین را مردود می شمارند و در اجرای قوانین اسلامی سازش نمی کنند و معتقدند در مقام اجرای قوانین اسلامی یا مجازات مجرمان، نباید معامله و مسامحه یا سازش کرد، ولی "نیروهای لیبرال" معتقدند با اعمال و عقاید و رفتاری که مورد پذیرش و قبول دین نیست، نباید برخورد شود. باید اصل را بر تساهل و تسامح گذاشت. در مقابل هر رفتاری اعم از مذهبی، سیاسی، اخلاقی و... که مخالف دین باشد نباید خشونت بخرج داد، بلکه باید با تساهل و تسامح برخورد نمود.