روشنفکران ما چه دینی، چه غیر دینی، مردمی نیستند؛ نه با مردم حرف می زدند و نه برای مردم حرف می زنند. اگر زندگی مردم بیچاره ی ما را آب ببرد، اکثریت قریب به اتفاق روشنفکران ما را خواب می برد. آروغ گه گاه روشنفکران هم برای این است که بگویند آروغ زدن را بگذارید برای ما(آن هم تا آنجا که هزینه ندارد!) که هرچه ما "لول" تر، افکار ما بلندتر(و از زندگی مردم دورتر). تجربه نشان داده که اینها در طول تاریخ دویست ساله ی معاصر خود را، به ثمن بخس فروخته و دوباره به لاک خود فرو رفته اند. مردم هم اینها را نه می شناسند و و نه به حرف ها و آروغ های اینها وقعی می گذارند. برای اینکه به صحت عرایضم پی ببرید از مردم شهر و روستای خود بپرسید که چندنفر از اینان را میشناسند؟