در این که بیکاری چیز بدی است حرفی نیست.
بیکاران بر دو دسته اند.
تعداد دسته ی اول که احتمالا کمتر از دسته ی دوم است در واقع همه چیز دارند جز کار. والدین اینها پول دارهستند لذا نیازی به کسب درآمد ندارند. اینان برای این که از بیکاری خسته نشوند، افسرده نشوند، دیوانه نشوند و غیره، نیاز به کار دارند وگرنه پدر و مادرشان از جمله از قبل انقلاب اسلامی آنقدر کسب ثروت کرده اند که فرزندان شان تا صدسال بعد از اینها نیاز مالی نداشته باشند.
تعداد دسته ی دوم که احتمالا از دسته اول بیشتر هستند دنبال کارند برای این که بتوانند شام و ناهار و صبحانه بخورند، برای این که بتوانند کرایه منزل بدهند، برای این که بتوانند ازدواج بکنند، برای این که بتوانند نیازهای سایر اعضای خانواده ی خود را تامین بکنند.
و بدیهی است با شرایطی که بر سازمان ها و موسسات دولتی و غیردولتی ما دارند این بیکاران دسته ی اول هستند که جذب کار می شوند تا دسته ی دوم.
دسته اول شرایط شرایط گرفتن کار از جمله پول و پارتی و غیره را دارند لذا بیشتر سرکار میروند و دسته ی دوم که شرایط گرفتن کار را ندارند کمتر موفق به گرفتن کار می شوند.