خدا می گذرد ولی بنده ی خدا نمی گذرد!
فرد مومن و معتقدی را در نظر بگیرید که هر از چندگاه، مرتکب گناه می شود( البته میدانیم مومن، گاه ارتکاب گناه، مومن نیست). معمولاً این قبیل افراد بعد از ارتکاب گناه پشیمان می شوند و توبه می کنند (و چه بسا خدای توبه پذیر هم، توبه ی آنها را بپذیرد) و روز به روز حالات روحی بهتری پیدا می کنند و لذا کمتر از قبل گناه می کنند و ای بسا رستگار هم بشوند.
حالا، بر خلاف حالت قبل شما تصور بکنید که چندتا گناهی که این فرد مومن و معتقد، طی مدت مثلا شش ماه مرتکب شده، توسط فردی (به هرعلتی) عکس و فیلم گرفته شود و در میان کس و ناکس منتشر گردد. در این صورت آنهایی که فیلم و عکس گناهان او را می بینند چه توجهی خواهند داشت به حالات خوب روحی او؟ بدیهی است آنها تا پدر او را از قبر بیرون نیاورند و پسر یا دخترش را تحویل پدر ندهند، ازپا نخواهند نشست. در این حالت چه بسا تحمل فرد مومن مورد نظرما، تمام بشود و بیشتر از گذشته بلغزد و (نه صعود، بلکه) سقوط کند.
تا میتوانیم گناه نکنیم و لااقل تا می توانیم به گونه ای گناه نکنیم که دیگران بتوانند گناهان ما را آفتابی کنند. بله، در بسیاری از موارد از گناه ما، خدا میگذرد ولی بندگان خدا نمی گذرند.